Ակադեմիկոսը

Հակոբի ու Կարինեի համար ամառը հոգսաշատ էր. բնակարանի վերանորոգումը ոչ մի կերպ չէր վերջանում, ընդհակառակը՝ ձգձգվում էր: Հեշտ չէր միաժամանակ վերանորոգման համար դրամ վաստակել, որակյալ շինանյութ հայթայթել, պարտաճանաչ վարպետ-շինարարներ գտնել, հետն էլ` ամուսիններով միասին լինել բոլոր վերանորոգման աշխատանքների նախագծողները, կազմակերպիչներն ու կառավարիչները:

Հակոբն աշխատում էր մայրաքաղաքի մի գիտահետազոտական, փորձարարական լաբորատորիայում՝ որպես ճարտարագետ: Լաբորատորիան զբաղվում էր կենտրոնական նյարդային համակարգի հիմնարար հետազոտություններով: Նա միակն էր լաբորատորիայում, որ տեխնիկական կրթություն ուներ. մնացած աշխատողները կամ կենսաբաններ էին, կամ անասնաբույժներ, կամ էլ՝ բժիշկներ, ովքեր դժվարությամբ էին գլուխ հանում զանազան էլեկտրոնային սարքերից՝ ուժեղացուցիչներ, օսցիոլոգրաֆներ, զտիչներ, թվային փոխակերպիչներ, անալիզատորներ, գեներատորներ, սնուցման ու լուսանկարահանման սարքեր և այլն, որոնք անհրաժեշտ էին կենդանիների ուղեղից, նուրբ և սրածայր էլեկտրոդներով, էլեկտրական բիոպոտենցիալներ գրանցելու համար: Վիրահատված կենդանիներին՝ լաբորատոր սպիտակ առնետներ և կատուներ, երկարատև փորձերից հետո, որոնք տևում էին մինչև կեսգիշեր, ընդմիշտ քնեցնում էին: Հակոբը ստիպված էր ներկա լինել լաբորատոր փորձերի ընթացքում, որպեսզի աջակցեր փորձարարներին՝ անսպասելի տեխնիկական խնդիրներ ծագելու դեպքում:

Կարինեն նույնպես շատ զբաղված էր: Նա պետք է խնամեր երեխաներին, դպրոց տաներ ու հետ՝ տուն բերեր, ճաշ պատրաստեր, լվացք աներ, կարգի բերեր բնակարանը և այլն, հետն էլ միասին աշխատանքի գնար: Նա աշխատում էր որպես դաստիարակչուհի մանկապարտեզում:  

Ամուսինների ամենօրյա պարտականություններին ավելացել էր նաև բնակարանի վերանորոգումը, որը խլում էր նրանց ամբողջ ազատ ժամանակն ու դրամական միջոցները. Կարծես՝ դա էլ քիչ էր, Մոսկվայի գիտահետազոտական ինստիտուտներից մեկից, ակադեմիկոս Գենադիյ Մաքսիմովիչ Իվանովի լաբորատորիայից գործուղումով ժամանեց ավագ գիտաշխատող, կենսաբանական գիտությունների թեկնածու (կ.գ.թ.) Նիկոլայ Յուրևիչ Կոզլովը:

Մոսկովյան հյուրին պետք էր ցույց տալ Երևանի տեսարժան վայրերը, ինչպես նաև հյուրասիրել մայրաքաղաքի լավագույն ռեստորաններում: Շնորհիվ լաբորատորիայի աշխատակիցների հոգատար և ուշադիր վերաբերմունքի, հյուրն ավելի շատ զբոսաշրջիկի կարգավիճակում էր, քան գործուղման եկած գիտաշխատողի: Նա եղավ Սևանա լճում, որն աշխարհի՝ քաղցրահամ ջուր ունեցող բարձրադիր լճերից երկրորդն է՝ Հարավային Ամերիկայի Տիտիկակա լճից հետո, Հաղարծին վանքային համալիրում, Գառնի հեթանոսական տաճարում, Գեղարդի վանքում, Խոր վիրապում, Էջմիածնի Մայր տաճարում, որը կառուցվել է 301-303 թվականներին՝ քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն ընդունելուց հետո, ինչպես նաև վաղ շրջանի հայկական ճարտարապետության գլուխգործոց,  պատմամշակութային թանգարան-համալիր Զվարթնոց տաճարում:

Աշնան վերջին բնակարանի վերանորոգումը վերջապես ավարտվեց: Հակոբն ու Կարինեն թեթևացած շունչ քաշեցին և սկսեցին երջանիկ ապրել իրենց նոր վերանորոգված, հարմարավետ բնակարանում:

Ձմռանը Հակոբին գործուղեցին Մոսկվա, այն նույն լաբորատորիան, որ ղեկավարում էր ակադեմիկոս Գ. Մ. Իվանովը, որտեղից ամռանը գործուղման էր եկել ավագ գիտաշխատող, կ.գ.թ. Ն. Յ. Կոզլովը: Հակոբը պետք է ծանոթանար էլեկտրոֆիզիոլոգիական, փորձարարական մի մեթոդի հետ, որը հետագայում ներդրվելու էր հայաստանյան լաբորատորիայում:  

Նա, «գործուղման թերթիկի» շնորհիվ, կարողացավ տեղավորվել հյուրանոցում, չնայած խորհրդային տարիներին դա շատ դժվար էր, այն էլ՝ Մոսկվայում, քանի որ պահանջարկն ավելի մեծ էր, քան առաջարկը:

Հաջորդ օրը Հակոբը Մոսկվայի հեռավոր արվարձաններից մեկում, մեծ դժվարությամբ, գտավ այն շենքը, որտեղ պետք է գտնվեր լաբորատորիան: Սակայն նա շատ զարմացավ, տեսնելով այնտեղ միայն մի բարձրահարկ, բնակելի շենք: Հակոբը հարցուփորձ արեց անցորդներին, բայց ապարդյուն. ոչ ոք չգիտեր լաբորատորիայի տեղը: Նա հարցուփորձ արեց նաև շենքի բնակիչներին. նրանք նույնպես չգիտեին կամ էլ՝ միգուցե չէին ուզում ասել: Հանկարծ, շենքից դուրս ելնելիս, Հակոբը նկատեց մի գեր մարդու, ով թղթապանակը թևի տակ իջնում էր դեպի նկուղային հարկ: Նա հետևեց այդ մարդուն և պարզեց, որ լաբորատորիան գտնվում էր հենց այդ շենքի նկուղում: Լաբորատորիան լավ քողարկված գաղտնի հաստատություն էր, չնայած Հակոբը ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասկանալ, թե ի՞նչ գաղտնի աշխատանքներ կարող էին կատարվել այնտեղ, քանի որ այն աշխատանքների բնույթով համարյա ոչնչով չէր տարբերվում իրենց երևանյան լաբորատորիայից: Չնայած, Խորհրդային Միությունում սիրում էին գաղտնիության պատրանքներ ստեղծել: Միգուցե այդ կերպ փորձում էին նաև ապակողմնորոշել թշնամուն:

Հակոբը հայտնվեց մի երկար, գորգապատ միջանցքում, որի վրա բացվում էին բազմաթիվ դռներ: Նա, միջանցքով անցնող, մի կնոջից հետաքրքրվեց, թե որտե՞ղ կարող է տեսնել Նիկոլայ Յուրևիչ Կոզլովին: Քիչ անց հայտնվեց Կոզլովը. նա, գրեթե անտարբերությամբ, դիմավորելով Երևանից գործուղման եկած հյուրին, ասաց.

- Մեզ մոտ հիմա ընդմիջում է: Ես մի կես ժամից կվերջացնեմ նախաճաշս ու կվերադառնամ, իսկ մինչ այդ, նստե՛ք խնդրեմ միջանցքում տեղադրված այս աթոռներից մեկի վրա և ինձ սպասեք, - առաջարկեց նա սառնությամբ:

Հակոբը շնորհակալություն հայտնեց՝ ապշած նրա ապերախտությունից: «Բա մենք քեզ այդպես ընդունեցինք մեր երկրում, ա՛յ ոչնչություն», - մտածեց նա և հեգնանքով ասաց.

- Նախաճաշե՛ք, իհարկե՛, հո քաղցած չեք մնալու իմ պատճառով: Ես կսպասեմ, մանավանդ ուրիշ տարբերակ չունեմ:

           

Միջահասակ մի կին մոտեցավ Հակոբին, բարևեց և սիրալիր հարցրեց, թե նա ու՞մ է սպասում: Հակոբը պատմեց նրան, որ Երևանից գործուղման է եկել Նիկոլայ Յուրևիչի մոտ:

           

- Իսկ նա գիտի՞, որ Դուք այստեղ եք և սպասու՞մ եք իրեն:

           

- Այո՛, գիտի: Նիկոլայ Յուրևիչը հիմա նախաճաշում է:

           

- Ո՞նց թե, - զայրացավ կինը, - ուրեմն Ձեզ թողել է այստեղ, իսկ ինքը հանգիստ նախաճաշու՞մ է, նույնիսկ մի բաժակ թեյ չի առաջարկել այս ձմռան ցրտի՞ն: Միթե՞ կարելի է գործուղման եկած հյուրին այդպես ընդունել, ինչպիսի՜ խայտառակություն…

           

Այնուհետև, կինը նրան առաջնորդեց դեպի երկար միջանցքի վերջում գտնվող սենյակը, որտեղ հնամաշ բազմոցին կապույտ խալաթով մի մարդ պառկած նիրհում էր: Մարդը, տեսնելով կնոջն ու Հակոբին, անմիջապես ոտքի կանգնեց, հարգալից բարևեց և ներողություն խնդրեց:

           

- Կներեք, մի պահ ոնց-որ թե աչքերս կպան:

           

Մինչ կինը կներկայացներ մարդուն, Հակոբը հարցրեց.

           

- Դուք երևի այս լաբորատորիայի ճարտարգետն ե՞ք:

           

- Այո՛, - պատասխանեց մարդը ժպտալով, - Գենադիյ Մաքսիմովիչ, - ներկայացավ նա, - բայց լավ կլինի բոլորի նման ինձ կարճ՝ Գենա անվանեք: Ինչո՞վ կարող եմ օգտակար լինել, երիտասա՛րդ, - հարցրեց նա:

           

Կինը ոչինչ չասաց, միայն զարմացած նայեց Գենադիյ Մաքսիմովիչին և անխոս սենյակից դուրս եկավ: Սենյակը բավականին թափթփված տեսք ուներ. ամենուրեք, այս ու այն կողմ ռադիոդետալներ, մետաղալարեր, գործիքներ էին շաղ տված, իսկ լաբորատոր սեղանների ու գրասեղանների վրա զանազան սրվակներ, գրքեր, էլեկտրական և էլոկտրոնային սարքեր էին անկանոն շարված:  

           

Հակոբը Գենայից իմացավ այն ամեննն ինչ իրեն պետք էր: Գենան օգնեց Հակոբին նույնիսկ էլեկտոֆիզիոլագիական մեթոդի էլեկտրոնային սխեման գծելու հարցում: Հակոբը մոսկովյան լաբորատորիայի ճարտարագետին ջերմորեն շնորհակալություն հայտնեց և գործը վերջացրած համարելով, հյուրանոց վերադարձավ:

           

Երևանում Հակոբը լաբորատորիայի վարիչին պատմեց գործուղման ընթացքի մասին, հատկապես` շատ գովեց նրանց ճարտարագետին՝ Գենադիյ Մաքսիմովիչին՝ նրա բանիմացությունը, պատրաստակամությունն ու հասարակ կեցվածքը՝ հակադրելով Նիկոլայ Յուրևիչի անտարբերությանը, գոռոզությանն ու մեծամտությանը:

           

- Աստվա՜ծ իմ, - բացականչեց լաբորատորիայի վարիչը, - ա՜խր, դա հանրահայտ գիտնական, ակադեմիկոս Գենադիյ Մաքսիմովիչ Իվանովն է եղել…

ՄԱՐՏԻՆ ՇԻՐԻՆՅԱՆ

Կալիֆորնիա, Գլենդեյլ

20 փետրվարի, 2017թ.

«Հրեշը»

Գիշերվա ժամը երկուսն էր: Ուժեղ անձրև էր գալիս, այնքան ուժեղ, որ անձրևի խոշոր ու փայփլուն կաթիլները, թափով հարվածելով ոստիկանական բաժանմունքի ապակյա պատերին, դղրդացնում էին ամբողջ շենքը: Ուժգին անձրևից առաջացած առվակները, գլգլալով, փութաջանորեն հոսում էին դեպի մայթեզրի երկայնքով տեղակայված խորը ջրահեռացման՝ դիտահորերի` ճեղքերի մեջ: Դրսում ահավոր մութ էր, իսկ փողոցային, էլեկտրական լապտերների լույսը հազիվ էր նշմարվում անձրևի շիթերից առաջացած շղարշի հետևում:

- Այս հորդառատ անձրևները չտեսնված օգտակար են Կալիֆորնիային, - նկատեց հերթապահող աշխատակիցներից մեկը՝ միջահասակ, առնական ու բարձրահասակ լեյտենանտ Սթիվ Թոմսոնը, - եթե մի քանի շաբաթ էլ այսպես շարունակվի, ապա նախորդ տարիների երաշտի պատճառով համարյա ցամաքած ջրամբարներն ամբողջովին կլցվեն:

- Դու ճիշտ ես, - շարունակեց մյուսը՝ երիտասարդ, նրբիրան ու գեղեցկադեմ ոստիկան Դորոթի Ռամիրոն, - «NPR» ռադիոկայանը երեկ հաղորդեց, որ ջրամբարներն արդեն 70 տոկոսով համալրել են իրենց ջրային պաշարները: 

- Երկուսդ էլ միանգամայն ճիշտ եք, բայց Աստված մի արասցե՝ հանկարծ դեպք պատահի այս գիշեր, տեղատարափ անձրևի ժամանակ, - արձագանքեց նրանց՝ կարճահասակ, գիրուկ, գլուխն ամբողջովին խուզած սերժանտ Դեվիդ Փանոսյանը, - պատկերացնու՞մ եք, թե ինչքա՜ն դժվար կլինի դեպքի վայր հասնելը, էլ չեմ ասում թրջվելու մասին: 

- Հույս ունենանք, որ չի պատահի, - ժպտալով բացականչեց Դորոթին, - մի մոռացեք, որ Գլենդեյլ քաղաքում հանցագործությունների մակարդակը 40%-ով, իսկ ծանր հանցագործությունների մակարդակը 77%-ով ավելի պակաս է, քան Կալիֆորնիայի մյուս քաղաքներում ու բնակավայրերում, ինչպես նաև հանցագործությունների մակարդակը 36%-ով, իսկ ծանր հանցագործությունների մակարդակը 74%-ով ավելի պակաս է, քան Ամերիկայի մյուս նահանգներում: Այդպիսին է այսօրվա վիճակագրությունը, իսկ այն, ինչպես ասում են, անվիճելի է և այդ բոլորը հայերի շնորհիվ: Մոտ 200 հազար բնակչություն ունեցող Գլենդեյլ քաղաքի գրեթե 60%-ը բնակեցված է հայ ներգաղթյալներով, իսկ նրանք երբեք անիմաստ կամ չպատճառաբանված հանցագործություններ չեն կատարում: 

- Ասում են՝ հայերն են բարեկարգել ու կառուցել այս քաղաքը, և մոտ 20 տարի առաջ ներկայիս գեղեցիկ, բարեկարգ, կանաչապատ փողոցների ու հարմարավետ շենքերի տեղում ամայի ու կիսանապատային տարածքներ են եղել, - ավելացրեց լեյտենանտ Սթիվ Թոմփսոնը:

- Ի՜նչ հաճելի կլիներ այս անձրևի ժամանակ քնելը, - քնքշորեն հորանջելով ասաց Դորոթին, - հիմա մարդիկ պառկած են իրենց տաքուկ անկողիներում ու քաղցր քուն են մտել: Երա՜նի նրանց…

Այդ պահին Դեվիդը մի երազկոտ, բայց խոսուն հայացք նետեց աղջկա վրա, քանի որ մինչև ականջների ծայրը սիրահարված էր նրան: Աղջիկը հասկանալով Դեվիդի հայացքի իմաստը, շիկնեց և հապճեպորեն հայացքը փախցրեց նրա կրքաբորբոք աչքերից: Դորոթին և Դեվիդը գործընկերներ էին: Նրանց ծառայողական սիրավեպն աննկատ չէր մնացել ծառայակիցների աչքերից: Դեվիդն անսահմանորեն սիրահարված էր Դորոթիին. աղջիկը նույնպես, սակայն նրան երբեմն վախեցնում էր Դեվիդի սերը. ա՜խր այն շատ բուռն էր ու կրքոտ…

Գիշերվա 2:23:02-ին հնչեց հեռախոսի զանգը:

- Ի՞նչ է պատահել օրիորդ, - հարցրեց Սթիվը՝ ուշադիր լսելով բողոքը, միաժամանակ գրանցելով զանգահարողի հասցեն և հեռախոսի համարը:

Սթիվն ընկերների ուշադիր ու սպասողական դեմքերին նայելով, ասաց.

- Ահա՜ և Ձեզ դեպք, լավ կլինի մտածեք, թե ինչպե՞ս եք դեպքի վայր մեկնելու այս անձրևին…

- Իսկ ի՞նչ է պատահել, լուրջ բան է՞, - գրեթե միասին հարցրեցին նրանք:

- Կարծում եմ, այո՛. Լեքսինգթոն փողոցի բազմաբնակարան, համատիրային շենքերից մեկում հրեշ է հայտնվել:

- Հա՜ հա՜, հա՜, - ծիծաղեցին ընկերները, - կատակում ես, չէ՞ Սթիվ:

- Ո՜չ, միանգամայն լուրջ եմ ասում: Գիշերվա կեսին, ինչ-որ մեկը թակել և ոտքերով դոփել է 38-ամյա Բեթի Ռոբերտսոնի մեկ ննջասենյականոց բնակարանի դուռը: Երբ նա նայել է դռան դիտանցքից, ապա տեսել է սարսափելի արյունոտ ու ջնջխված մի դեմք՝ պարզապես մի հրեշ, որը կարծես նոր էր վերադարձել վամպիրների մահասարսուռ խրախճանքից: Հրեշը փորձել է հաղորդակցվել նրա հետ՝ ահավոր ոռնոցներ արձակելով և արտաբերելով անհասկանալի ու անհոդաբաշխ հնչյուներ:  

- Ես չեմ հավատում ո՛չ հերշների, և ո՛չ էլ վամպիրների մասին արված հիմար պատմություններին, չնայած ամերիկյան գրականությունը` նույնիսկ մանկականը լեփ-լեցուն է նրանց մասին գրված անհեթեթ ու սարսափազդու պատմություններով, - գոչեց Դորոթին:

- Իսկ ես սիրում եմ հրեշների և վամպիրների մասին արված բոլոր սարսափելի պատմությունները,  - ասաց Դեվիդը ժպտալով, - հատկապես՝ կինոնկարները նրանց մասին, օրինակ՝ վերջերս, 2016թ. էկրան բարձրացած՝ «Արյունալի պատերազմներ», «Քահանան», «Թույլ տուր ներս գամ», «Վամպիրի օգնականը», «Արյուն ծծող սրիկաներ», «Մութ ստվերներ», «Թրանսիլվանիա հյուրանոցը» և շատ ուրիշներ:

- Ես, ինչպես բոլոր նորմալ մարդիկ, սիրում եմ սիրային, արկածային, ճանապարհորդական, գիտաֆանտաստիկ ժանրի գրականություն և կինոնկարները, - բացականչեց Դորոթին զայրացած՝ իր գեղեցիկ աչքերը ոլորելով Դեվիդի վրա:  

- Ժամանակ ենք կորցնում, վերջ տվե՛ք, - միջամտեց նրանց Սթիվը, - պատրաստվե՛ք, որ մեկնեք դեպքի վայր:

Այդ պահին նորից հնչեց հեռախոսի զանգը: Գիշերվա ժամը 2:26:31-ին գրանցվեց երկրորդ ահազանգող կանչը՝ նույն Լեքսինգտոն փողոցի բազմահարկ բնակելի շենքից: Այս անգամ զանգահարողը պարոն Դեշի Ժիանգն էր, ով խոսում էր թեթևակի չինական առոգանությամբ: Նա նույնպես վախեցած էր և գրեթե նույնությամբ կրկնում էր առաջինը զանգահարողի՝ օրիորդ Բեթի Ռոբերտսոնի պատմածը: Մինչև ոստիկանական շենքից դուրս գալը, գիշերվա ժամը 2:27:09-ին և 2:28:52-ին ևս երկու հեռախոսազանգ եղավ՝ տիկին Սիլվա Մինասյանի և պարոն Կառլոս Դելառոսայի կողմից՝ նորից նույն շենքից:

Սերժանտ Դեվիդ Փանոսյանը և ոստիկան Դորոթի Ռամիրոն դեպքի վայր ժամանեցին գիշերվա ժամը 2:33:16-ին: Լեքսինգտոն փողոցի № 116 բազմաբնակարան, համատիրային շենքի բոլոր բնակարանների լույսերը հանգած էին, բացառությամբ՝ ոստիկանական բաժանմունք զանգահարողների և հարկաբաժինների՝ միջանցքների: Ամենայն հավանականությամբ դեպքի մասին ահազանգողներն անհամբեր սպասում էին ոստիկանների ժամանմանը:

Ոստիկան Դորոթի Ռամիրոն, իմանալաով ծածկագիրը, հեշտությամբ բացեց ավտոմատ կառավարվող շքամուտքի դուռը, վերջինիս վրա տեղադրված փոքրիկ վահանակի համապատասխան կոճակները սեղմելով: Թույլ լուսավորված միջանցքներով նրանք զգուշությամբ առաջ շարժվեցին: Առջևից գնում էր Դեվիդը, իսկ նրան հետևում էր Դորոթին` մոտ տասը ոտնաչափ հեռավորության վրա. երկուսն էլ ձեռքերին պատրաստ պահել էին ատրճանակները՝ ապահովիչը հանած և ցուցամատը թեթևակի հպված ձգանին, միևնույն ժամանակ, ուշադիր զննելով տեղանքը և աչալուրջ ունկնդրելով բոլոր կասկածելի թվացող նույնիսկ աննշան ձայներին: Չնայած ո՛չ Դորոթին, և ո՛չ էլ Դեվիդը չէին հավատում հրեշների կամ վամպիրների գոյությանն իրական կյանքում, բայց այնումենայնիվ մի փոքր տագնապ կար նրանց աչքերում:

Առաջին հարկում ոստիկանները ոչ մի կասկածելի բան չգտան, երկրորդ հարկում նույնպես, իսկ երրորդ հարկում նրանք անմիջապես զգացին, որ մոտ են «հրեշին», որովհետև հստակ լսեցին տնքոցներ և անհասկանալի հնչյուններ, որոնք այնքան էլ նման չէին մարդկային ձայների: Ոստիկանները նաև նկատեցին արյան հետքեր հատակին և պատերին: Երբ նրանք երրորդ հարկի միջանցքում թեքվեցին դեպի ձախ, անմիջապես նկատեցին հատակին ընկած մի տղամարդու, ով արյունաքամ էր լինում: Նրա դեմքն ամբողջովին ջնջխված էր. տղամարդը փորձում էր ինչ-որ բան ասել, բայց չէր կարողանում: Նրան հաջողվում էր միայն անհասկանալի, անմարդկային հնչյուններ արձակել:

Դորոթին ռադիոկապով միացավ Սթիվի հետ, զեկուցեց իրադրությունը և խնդրեց անմիջապես շտապօգնության մեքենա ուղարկել դեպքի վայր: 

Պարզվեց, որ  տղամարդն այդ նույն շենքի բնակիչ, 45 ամյա Ահարոն Սմիթն էր, ով անհաջող ինքնասպանության փորձ էր կատարել, իսկ հետո հերթով թակել հարևանների մուտքի դռներն ու օգնություն խնդրել, բայց նա իր սարսափելի տեսքով և արտաբերած անհոդաբախշ հնչյուններով միայն վախեցրել էր նրանց՝ Բեթի Ռոբերտսոնին, Դեշի Ժիանգին, Սիլվա Մինասյանին և Կառլոս Դելառոսային: Ըստ երևույթին, պարոն Սմիթն ատրճանակը պահել էր կզակի տակ և կրակել: Գնդակը ջնջխել էր միայն նրա բերանի խոռոչը և քիթը, իսկ գլխուղեղը, ամենայն հավանականությամբ, չէր վնասվել:

Շտապօգնության մեքենան դժբախտ Ահարոն Սմիթին տեղափոխեց Կալիֆորնիայի՝ Գլենդեյլ քաղաքի Ադվենտիստական բժշկական կենտրոն: Կենտրոնի վիրաբուժական բաժնում վիրաբույժ Ջիմի Գորդոնը պատմեց ոստիկաններին, որ նա էլի է ունեցել անհաջող ինքնասպանության փորձ կատարող հիվանդներ, ովքեր բարեբախտաբար չգիտեին, թե ինչպես ճիշտ ինքնասպանություն գործել և դրա շնորհիվ էլ կենդանի էին մնացել՝ տվյալ հիվանդի պես:

- Սխալ է կզակի տակից կամ էլ քունքին կրակելը, - ասաց բժիշկը, - ճիշտը՝ բերանի մեջ կրակելն է՝ ատրճանակի փողը մոտ 45 աստիճան անկյան տակ պահելով: Միայն այդ դեպքում է հնարավոր անսխալ վնաս հասցնել գլխուղեղին: Եղել են նաև դեպքեր, երբ ինքնասպանության փորձ անելիս, կրակել են քունքին, սակայն գնդակը, սահելով ճակատային ոսկրից, միայն թեթևակի վնասվածքներ է առաջացրել:

ՄԱՐՏԻՆ ՇԻՐԻՆՅԱՆ

Կալիֆորնիա, Գլենդեյլ

12 փետրվարի, 2017թ.

ԱՄՆ-ում տպագրվել է Մարտին Շիրինյանի «Էս ինչ օրի հասանք …» պատվածքը

Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների՝ Կալիֆորնիա նահանգի Գլենդեյլ քաղաքում հրատարակվող ՀԱՄԱՅՆԱՊԱՏԿԵՐ գրական-մշակույթային հանդեսի (պատվավոր նախագահ՝ Կարո և Մարիա Ճրճրյաններ, հիմնադիր և գլխավոր խմբագիր, ճանաչված բանաստեղծ Սարո Գյոդակյան) 72-րդ համարում, 2017թ. հունվարին տպագրվել է Մարտին Շիրինյանի «Էս ի՜նչ օրի հասանք …» պատվածքը (էջ՝ 52):

Կալիֆորնիա, Գլենդեյլ

15 փետրվասրի, 2017թ.