Զվարճալի պատմություն

Մարդիկ, որոնք տեղափոխվել են Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներ երկար տարիներ առաջ՝ թողնելով իրենց հարազատներին, ընկերներին ու ծանոթներին հայրենիքում, չեն պատկերացնում, որ այդ ժամանակի ընթացքում փոփոխվել են թե՛ իրենք և թե՛ նրանք: Օրինակ, երեսուն տարեկան երիտասարդը քսանհինգ տարի ապրելով Կալիֆորնիայում բնականաբար հասցնում է պապիկ դառնալ, տարիքային փոփոխության ենթարկվել ժամանակի ընթացքում թե՛ ներքուստ, և թե՛ արտաքուստ: Տարիքային փոփոխման են ենթարկվում նաև հայրենիքում մնացածները: Փոփոխություններն ավելի ակնառու են տղամարդկանց մոտ, որովհետև նրանցից շատերը սպիտակում են կամ ճաղատանում՝ ի տարբերություն կանանց, որոնք միայն սպիտակելով, ներկում են իրենց մազերը՝ վերականգնելով գույնը:

Գալուստն իր ընտանիքի հետ Հայաստանից տեղափոխվելով Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներ՝ բնակություն հաստատեց Կալիֆորնիա նահանգում: Նա նկատել էր, որ հանդիպելով դեռ Հայաստանից ծանոթ մարդկանց, նրանք իրեն կամ չէին ճանաչում կամ էլ դժվարությամբ էին մտաբերում: Օրինակ, մի օր նա կնոջ հետ զբոսնում էր Գլենդել քաղաքի Մափլ զբոսայգում, երբ անակնկալի եկավ, տեսնելով իր նախկին աշխատակցուհուն՝ Սիրանույշին, որի հետ աշխատել էր ՀՀ Գիտությունների Ակադեմիայի գիտահետազոտական ինստիտուտներից մեկում, նույնիսկ նույն լաբորատորիայում ավելի քան տասնհինգ տարի: Նա ուրախ-ուրախ մոտեցավ նրան և ասաց.

- Բարև՛, Սիրանույշ, դու՞ էլ ես այստեղ: Ինչպիսի՜ անակնկալ:

- Դուք ո՞վ եք, - զարմացած ասաց կինը, - ես Ձեզ չեմ ճանաչում:

- Ինչպե՞ս, թե չես ճանաչում, - շփոթվեց նա, - ես եմ, Գալուստը:

- Ի՞նչ Գալուստ, ես ոչ մի Գալուստ անունով մարդ չեմ ճանաչում:

- Կատակու՞մ ես, Սիրանույշ: Քո անունը Սիրանույշ չի՞, - շարունակում էր Գալուստը մտերմիկ դու-երով խոսել նրա հետ, մինչդեռ նա նրան հարգալից Դուք-երով էր պատասխանում, ինչպես ընդունված է անծանոթ մարդկանց հետ խոսելիս:

- Այո՛, Սիրանույշ է, բայց  Ձեզ, միևնույնն է, չեմ ճանաչում:

- Ա՜խր, ոնց չես ճանաչում, - արդեն զայրացած բացականչեց Գալուստը, - երկար տարիներ միասին նույն գիտահետազոտական ինստիտուտում ենք աշխատել, նույնիսկ նույն լաբորատորիայում: 

Գալուստի կինը տեսնելով, որ նա արդեն ձայնը բարձրացրել է անծանոթ կնոջ վրա, փորձելով մեղմել ամուսնու զայրութը, միջամտեց.

- Գալու՛ստ ջան, չե՞ս տեսնում, որ այս կինը քեզ չի ճանաչում: Դու երևի շփոթում ես նրան մի ուրիշ կնոջ հետ: Արի՛ գնանք այստեղից:

- Ո՛չ մի բան էլ չեմ շփոթում, - բորբոքված ասաց Գալուստը:

- Հա՜, հիշեցի, - ասաց Սիրանույշը, - դու՛, Սամվելն ես:

- Սամվելը մեր ասպիրանտն էր, ես Գալուստն եմ, ինժեները, հիշեցի՞ր:

- Վա՜յ, Գալուստ ջան, դու՞ ես, - վերջապես ասաց Սիրանույշը, - միանգամից չճանաչեցի, համ էլ չէի սպասում քեզ տեսնել այստեղ:

- Փա՜ռք Աստծո, - ասաց նա, - արդեն հույսս կտրել էի, որ ինձ կկարողանաս ճանաչել:

Մի ուրիշ անգամ Գալուստը պատահաբար տեսավ իրեն ծանոթ մի բժշկուհու, Լոս Անջելեսի Բրոդվեյ փողոցի վրա և ասաց.

- Բարև Ձեզ, Անժելիկա Լևոնովնա:

Բժշկուհին ուշադիր նայեց նրան, ճգնելով մտաբերել, թե ո՞վ է իր խոսակիցը: Գալուստն օգնության եկավ նրան.

- Ե՛ս եմ, Գալուստը:

Անժելիկա Լևոնովնայի երեսին մի ուրախ ժպիտ գծագրվեց.

- Վա՜յ, Գալուստ ջան, ինչպիսի անակնկալ հանդիպում, դու՞ ես:

Փաստորեն անցած ժամանակի և ահռելի՝ ավելի քան տաս հազար կիլոմետր հայրենիքից հեռու գտնվելու պատճառով, այսպիսի դեպքեր շատ էին հանդիպում: Գալուստն ինքը հանդիպելով երևանյան նշանավոր թերթերից մեկի նախկին խմբագրին, միանգամից չճանաչեց նրան և մոտենալով ասաց.

- Ձեր դեմքը շատ ծանոթ է թվում: Դուք Երևանում որտե՞ղ էիք աշխատում:

Երևի վերը նկարագրված դեպքերի պատճառով էր, որ Գալուստի մտքում մի հետաքրքիր ու զավեշտալի գաղափար հասունացավ. նա որոշեց առիթը բաց չթողնել և մի լավ զվարճանալ, եթե նորից նման դեպքի հանդիպի:

Շատ շուտով «բախտը ժպտաց» նրան: Նա նստած էր Գլենդել քաղաքի Ադամս զբոսայգու ծառի շվաքում, հարմարավետ նստարանի վրա, պաշտպանվելով ցերեկվա տապից, երբ նրան մոտեցավ մի մարդ իր փոքրիկ շնիկի հետ և ասաց.

- Բարև Ձեզ, կարելի է՞ նստել:

- Իհարկե, - ասաց Գալուստը և անմիջապես ճանաչեց երևանյան նախկին հարևանին, որն ապրում էր իր տնից ընդամենը երկու տուն այն կողմ:

Մարդը նրան ընդհանրապես չճանաչեց: Նա արդեն քսանհինգ տարի ապրում էր Կալիֆորնիայում և կլիներ մոտ ութսուն տարեկան, բայց այնքան լավ էր պահպանվել, որ հազիվ հիսուն տարեկանի տեսք ուներ: Գալուստը վաթսուն անց էր, բայց  նրանից մեծ էր երևում: Նախկին հարևանը նրան տեսել էր երիտասարդ հասակում միայն, իսկ հիմա տարիներ անց բնականաբար, փոխված լինելով, չնայած ձայնը, շարժ ու ձևը և էլի շատ բաներ նույնն էին մնացել, չկարողացավ  ճանաչել Գալուստին:

- Տղայիս շունն է. - ասաց նախկին հարևանը, - հինգ օրով գնացել են հանգստանալու, իսկ շանը թողել իմ ու կնոջս խնամքին:

- Գիտե՛մ, - ասաց Գալուստը:

- Որտեղի՞ց գիտես, - զարմացած ասաց նախկին հարևանը:

- Ես շատ բան գիտեմ, քանի որ օժտված եմ հատուկ զգացողությամբ, - բացատրեց Գալուստը, - կուզե՞ս գուշակեմ, թե Երևանի ո՞ր շրջանում ես դու ապրել ընտանիքիդ հետ, - և, չսպասելով պատասխանի, ասաց, - Կենտրոն համայնքում:

Նա ապշած նայեց Գալուստի երեսին: Ճիշտն ասած, նախկին հարևանը կրթություն չէր ստացել և մի քիչ էլ միամիտ էր, այդ պատճառով դժվար չէր նրան մոլորեցնելը:

- Ես գուշակություններ անելով փող եմ վաստակում, - ասաց Գալուստը, - կուզես գուշակե՞մ քո կամ կնոջդ անվան առաջին տառը: Եթե ճիշտ գուշակեմ՝ դու ինձ տալիս ես հինգ դոլար, եթե սխալվեմ՝ ես քեզ կտամ հինգ դոլար, օքե՞յ:

- Օքե՛յ, - ասաց նա, ակնհայտորեն հետաքրքրված և ոգևորված Գալուստի «խաղով», - սկզբի համար գուշակի՛ր իմ անվան սկզբնատառը:

Գալուստը ուշադիր նայեց նրա երեսին, ցուցադրաբար նայեց նրա աչքերի մեջ և ձևացրեց, որ մտքում հաշվարկներ է անում: Այդ ընթացքում մարդն անհամբերությամբ սպասում էր: Վերջապես Գալուստը հանդիսավորությամբ արտաբերեց.

- «Հ»:

Նա լուռ դրամապանակից հանեց հինգ դոլարանոց թղթադրամը և մեկնեց նրան: Գալուստը վերցնելով այն, խնամքով դրեց իր դրամապանակի մեջ և ասաց.

- Շնորհակալություն, եթե ուզում ես, շարունակենք:

- Շարունակե՛նք, - ասաց նա լրջացած:

- Լա՛վ, այդ դեպքում, հիմա էլ գուշակե՞մ կնոջդ անվան սկզբնատառը:

- Գուշակի՛ր, - ասաց նա:

Նա նորից ձևացրեց, որ մտքում բարդ հաշվարկներ է անում, այս անգամ ավելի երկար, քանի որ կինը այդտեղ չէր, որպեսզի ճշմարտանման հնչի և հոգոց անելով, իբր դժվար էր, ասաց.

- «Հ»:

Նորից հարևանը լռելայն Գալուստին մեկնեց հինգ դոլարանոց մեկ ուրիշ թղթադրամ, որը նա նորից տեղավորեց իր դրամապանակի մեջ:

 Անցավ մի քանի օր: Նույն այգում Գալուստը կրկին հանդիպեց իր նախկին հարևանին՝ Հովհաննեսին, կնոջ՝ Հռիփսիմեի հետ: Նրանք շատ ուրախացան Գալուստին տեսնելով և անմիջապես մոտեցան նրան: Հովհաննեսի կինն առանց ժամանակ կորցնելու հարցրեց.

- Իսկ կարո՞ղ եք գուշակել, թե մենք քանի՞ երեխա ունենք:

- Կարող եմ, բայց դա տասը դոլար կարժենա: Իհարկե, սխալվելու դեպքում ես կվճարեմ Ձեզ, տիկի՛ն, - պատասխանեց Գալուստը:

- Օքե՛յ, - ասացին նրանք:

Գալուստը ցուցադրաբար սկսեց մտմտալ և հաշվարկներ անել և մի քիչ սպասեցնելուց հետո ասաց.

- Դուք ունենք երեք երեխա՝ երկու որդի և մեկ դուստր, ամենակրտսերը  դուստրն է և բոլորն էլ մոտավորապես հիսուն տարեկանին մոտ տարիքի են:

Նրանց զարմանքը շատ մեծ էր և գրեթե վախեցած Գալուստին նայելով ասացին.

- Անհավանական է, էս ո՞նց եք անում: Ում պատմում ենք, չեն հավատում, որ նման բան կարող է լինել:

Գալուստն ինքնավստահ ժպտալով ասաց.

- Ասել էի, չէ՞, որ հատուկ գուշակելու շնորհք, հատուկ զգացողություն ունեմ: Ձեր ավագ որդու անունը սկսվում է «Հ», նրանից փոքրինը՝ «Կ», իսկ աղջկանը՝ «Ա» տառերով, ճի՞շտ է:

Նրանք գրեթե սարսափած նայեցին Գալուստին, վեր կացան ու հեռացան: Գալուստը նրանց ետևից գոռաց.

- Ու՞ր եք փախչում, ճշմարտությունից հնարավոր չէ փախչել…

Հովհաննեսն ու իր կինը Գալուստենց շենքից երկու տուն այն կողմ են ապրում, ինչպես Հայաստանում, իմիջայլոց, Գլենդել քաղաքի կենտրոնում, ինչպես Երևանում: Միթե՞ սա զուգադիպություն է: Իհարկե, ո՛չ:

Երեկոյան Գալուստը գնաց նրանց տուն, ներկայացավ և խոստովանեց ամեն ինչ: Նրանք ջերմորեն գրկեցին Գալուստին, շատ ուրախանալով հանդիպման համար: Նա, իհարկե, վերադարձրեց «վասատակած գումարները» և բոլորով միասին մի լավ ծիծաղեցին եղածի վրա…

Կալիֆորնիա, Գլենդել, 

19 հուլիսի, 2015թ.

Մարմնավաճառները

Գործուղման էի մեկնել Լենինգրադ, այժմյան՝ Սանկտ Պետերբուգ քաղաքը, որը մեծությամբ և շքեղությամբ համարվում էր Խորհրդային Միության երկրորդ քաղաքը՝ Մոսկվայից հետո: Ինչպես բոլորը, ես էլ էի սիրում մեկնել գործուղումների, որովհետև դա ըստ էության մի փոքրիկ արձակուրդ կամ շրջագայություն էր պետության հաշվին: Նույնիսկ հիմա, Խորհրդային Միության փլուզումից հետո, շատերն են այդ կարծիքին մնացել, թերևս տարբերությունը միայն այն է, որ ավելի մեծ հնարավորություններ են ստեղծվել, հատկապես իշխանավորների համար՝ ավելի շքեղ հյուրանոցներում ապրելու և ավելի շատ արտասահմանյան երկրներ այցելելու առումով:

Ինձ հաջողվեց համար վերցնել «Օկտյաբրսկայա»* հյուրանոցում, որը գտնվում էր հենց քաղաքի կենտրոնում, «Պլոշչադ Ոստանյա»* մետրոյի կայարանի հարևանությամբ:

Որոշել էի գործուղման հետ կապված գործերս վերջացնելուց հետո անպայման այցելել Լենինգրադի տեսարժան վայրերը: Ամենից առաջ ցանկանում էի այցելել Նեվա գետի ափին գտնվող հինգ մասնաշենքերից բաղկացած Էրմիտաժ Պետական Թանգարանային Համալիրը, որը ստեղծվել է ռուս կայսրուհի Եկատերինա II-ի կողմից: Էրմիտաժում են զետեղված մոտ երեք միլիոն համաշխարհային արվեստի ցուցանմուշներ՝ սկսած դեռևս քարե դարից: Ուզում էի այցելել նաև Պետական Ռուսական Թանգարանը, որը հեղափոխությունից առաջ կոչվել է Կայսր Ալեքսանդր III-ի անունով և նույնպես բաղկացած է հինգ մասնաշենքերից՝ Միքայելյան Պալատից, Միքայելյան Ամրոցից, Մարմարյա Պալատից, Ստրոգանովյան Պալատից և Պետրոս I-ի Ամառային Պալատից: Այս թանգարանում են գտնվում ավելի քան չորս հարյուր հազար ռուսական արվեստի ցուցանմուշներ և այնպիսի  ռուս ականավոր նկարիչների գործեր, ինչպիսիք են՝  Կ. Պ. Բրյուլովը, Ի. Ե. Ռեպինը, Վ. Մ. Վասնեցովը, Վ, Սուրիկովը, Վ. Ա. Սերովը և այլոք, և իհարկե, մեր հայրենակից՝ Հ. Կ. Այվազովսկին, որի «Իններորդ Ալիք» նշանավոր յուղաներկ կտավը հենց այստեղ է ցուցադրված: Ցանկություն կար այցելելու նաև Ֆիննական ծովացոցի հարավային ափում գտնվող Պետերհոֆյան Պալատը և Օրիենբաումյան Պալատը, ինչպես նաև Թագավորական Գյուղը և էլի շատ ու շատ տեսարժան վայրեր, եթե ժամանակս հերիքեր: Մի խոսքով ես շատ ընդարձակ և գեղեցիկ պլաններ էի կազմել տեսարժան վայրերով հարուստ Լենինգրադի նման արտակարգ գեղեցիկ քաղաքի հետ ծանոթանալու համար: Նախօրոք պատրաստվելով, հետս վերցրել էի նաև իմ՝ «Zenit TTL» մակնիշի հայելային լուսանկարչական ապարատը, որն այն ժամանակ համարվում էր լավագույն լուսանկարչական ապարատներից մեկը ողջ Խորհրդային Միությունում, ինչպես նաև արտասահամանում, որպեսզի լուսանկարեմ այն ամենն, ինչ-որ տեսնելու ու զմայլվելու էի…

Հենց իմ ժամանման առաջին օրը, երեկոյան քաղցած լինելով, որոշեցի իջնել հյուրանոցի առաջին հարկում գտնվող ռեստորանը՝ ճաշելու: Սաստիկ ցուրտ էր, դրսում առատ ձյուն էր տեղում, և ես տաքանալու համար նաև օղի պատվիրեցի: Մատուցողուհին ասաց, որ միայն հարյուր հիսուն միլիլիտր օղի կարող է բերել, քանի որ վերջերս Գորբաչովի կողմից սահմանափակվել էր ալկոհոլի, հատկապես օղու սպասարկումը ողջ Խորհրդային Միության տարածքում:

Ռեստորանը գրեթե դատարկ էր, սակայն շուտով այն միանգամից լցվեց մարդկանցով: Իմ սեղանին մոտեցավ շատ համակրելի, ինձ հասակակից մի երիտասարդ տղա: Նա գործուղման մեջ էր և շատ ուրախացավ իմանալով, որ ես էլ եմ գործուղման եկել: Մենք անմիջապես ծանոթացանք և սկսեցինք մտերմաբար զրուցել: Օլեգն, այդպես էր այդ ռուս տղայի անունը, ասաց ինձ, որ շատ է սիրում գործուղումների մեկնել, քանի որ հնարավորություն կա միաժամանակ մի լավ քեֆ անելու և սիրաբանելու մարմնավաճառ կանանց հետ՝ ինչու՞ նրանց հետ, որովհետև նրանք շատ լավ են տիրապետում սիրո արվեստին: Նկատելով իմ երեսին գծագրված զզվանքի արտահայտությանը՝ հասկացավ, թե ինչ եմ մտածում այդ մասին, ավելացրեց.

- Ախր նրանք պրոֆեսիոնալներ են…

Նա շամպայն պատվիրեց և ուզում էր սրտաբացորեն ինձ էլ հյուրասիրել, բայց ես հրաժարվեցի, բացատրելով նրան, որ մրսում եմ և գերադասում եմ օղի խմել:

Քիչ անց Օլեգը մի թռուցիկ գնահատող հայացք գցելով ռեստորանի սեղաններին, մտերմաբար շրջվեց դեպի ինձ և ասաց.

- Այստեղ գտնվող բոլոր կանայք մարմնավաճառներ են:

- Դու չափազանցնում ես, - ասացի ես, - համոզված եմ, որ սխալվում ես: Միգուցե կան նրանց մեջ մարմնավաճառներ, բայց, որ բոլորն են մարմնավաճառ, ես դրան չեմ կարող հավատալ: Դու չես կարող բացառել, որ այս կանանց մի մասը իրենց ամուսինների, ազգականների կամ պարզապես ընկերների հետ եկել են ռեստորան ժամանակ անցկացնելու համար:

- Դու ի՞նչ է, - զարմացած ասաց նա, - չե՞ս տեսել հյուրանոցի հարևանությամբ գտնվող մետրոյի շուրջը պտտվող լպիրշ կանանց. նրանցից ոմանք նույնիսկ մանկական ծծակներ ունեն իրենց բերաններին և տղամարդ տեսնելիս անպատկառորեն չլփացնելով՝ լկտիորեն նայում են ուղիղ նրանց աչքերի մեջ, իսկ պարեկող միլիցիոներները ձևացնում են, թե չեն նկատում, որովհետև կաշառված են:   

Օլեգը նկատելով, որ ես սկսեցի կասկածանքով և ուշադիր մեկ առ մեկ զննել ռեստորանում գտնվող կանանց ու աղջիկներին, խորհրդավոր կերպով ժպտաց և ասաց.

- Արի՛ գրազ գանք: Դու մատնացույց արա՛ որևէ կնոջ, որին բոլորովին չես կասկածում մարմնավաճառության մեջ, իսկ ես իսկույն կհրավիրեմ նրան մեր սեղանի մոտ և կապացուցեմ, որ մարմնավաճառ է:

- Ո՛չ, - ասացի ես, - գրազ գալ չեմ սիրում:

- Ափսո՜ս, իսկ ես շատ եմ սիրում գրազ գալ: Շատ եմ սիրում նաև գրազ գալու մասին հայտնի անեկդոտը, պատմե՞մ:

- Պատմի՛ր:

- Տղան առաջարկում է աղջկան. «Արի գրազ գանք, որ դու չես թողնի ինձ քեզ համբուրել», - «Ինչի՞ վրա», - հարցնում է աղջիկը,  - «Իհարկե, համբույրի», - պատասխանում է հնարամիտ տղան:

- Իսկապես, շատ ծիծաղելի է, բայց միևնույնն է, գրազ գալ չեմ սիրում, - ժպտալով ասացի ես:

- Լավ, արի՛ դա անենք առանց գրազ գալու: Ուշադիր նայիր և ընտրիր մեկին և ես անհապաղ նրան կբերեմ մեր սեղանի մոտ ու կծանոթացնեմ քեզ հետ:

Ես ընտրեցի շատ համակրելի, ինտելեգենտ տեսքով, քառասունին մոտ շիկահեր մի կնոջ: Նա աշխույժ զրուցում էր իր դիմացը նստած, իրենից բավականին երիտասարդ մի աղջկա հետ: Նման էին մայր և աղջկա, որ եկել էին ռեստորան ճաշելու: Ընկերս անմիջապես մոտեցավ նրանց սեղանին, ժպտալով ինչ-որ բան ասաց կնոջ ականջին, և ի զարմանս ինձ, նա, թևանցուկ անելով Օլեգին, ուղևորվեց դեպի մեր սեղանը: Երբ նրանք մոտեցան մեր սեղանին, կինը բարևեց ինձ և նստելով սեղանի շուրջը սկսեց մտերմիկ զրուցել մեզ հետ: Նա իրոք, շատ գեղեցիկ էր և հրապուրիչ: Շատ գայթակղիչ էր նաև նրա ողորկ ու ձյունասպիտակ կուրծքը, որը նա արագ և վարժ շարժումով մի ակնթարթ բացեց մեր առաջ՝ արձակելով շրջազգեստի վերևի երեք կոճակները… Պարզվեց, որ նա մարմնավաճառ է և այնքան էլ թանկ չի վերցնում: Օլեգը ետ տարավ նրան և վերադառնալով դիմեց ինձ.

- Հիմա համոզվեցի՞ր, ասում էի, չէ՞:

Ես մատնացույց արեցին էլի մի քանի մանկահասակ աղջիկների ու կանանց. պարզվեց, որ նրանք բոլորն էլ իրոք, մարմնավաճառներ էին և անխտիր որևէ կերպ, գաղտագողի ցուցադրում կամ շոշափել էին տալիս իրենց կանացի բարեմասնությունները՝ կարծիք կազմելու համար: Օլեգն էլ, օգտվելով ընձեռնված առիթից, ուրախությամբ մի լավ տնտղում էր նրանց իր սիրատոչոր ձեռքերով:

Ես անչափ հիասթափված և զարմացած էի այս տարօրինակ իրադրության մեջ հայտնվելու  պատճառով: Ինչեր ասես, որ չանցան մտքովս. նույնիսկ մտածում էի, որ Օլեգը պայմանավորվում էր նրանց հետ, որպեսզի մի փոքր հոգուս հետ խաղար, բայց նաև հասկանում էի, որ չէին կարող բոլորը համաձայնվել նրա հետ այդ խաղը խաղալու համար: Մնում էր եզրակացնել, որ նա ճիշտ էր, իսկ եթե դա այդպես էր, ուրեմն ընդհանրացնելով, տրամաբանական էր ենթադրել, որ Լենինգրադի կանանց ճնշող մեծամասնւթյունը մարմնավաճառներ էին: Սակայն ես չէի կարող դրան հավատալ, չնայած կասկածները սկսել էին ինձ տանջել: «Եթե իրոք, դա այդպես է, ապա ինչ ահավոր է», - մտածում էի ես:  

Ռեստորանում աշխույժ երաժշտության տակ մարմնավաճառներն ընկած տղամարդկանց գիրկը, կրքոտ քսմսվելով նրանց, պարում էին: Միայն ես չէի պարում: Նրանցից մի քանիսն իսկապես շատ գեղեցիկ էին, ինչպես այն առաջին մարմնավաճառը, որին Օլեգը բերեց մեր սեղանի մոտ: Ի դեպ, Օլեգը միայն նրա՝ Տասիայի  հետ էր պարում՝ ըստ երևույթին շատ էր հավանում:

Հանկարծ ինձ մոտեցավ մի աղջիկ՝ Զինան, որը գեղեցկությամբ չէր զիջում Տասիային և պարի հրավիրեց: Ես նրան մերժեցի, բայց նա, չընդունելով իմ պատճառաբանություններն ու առարկությունները, ձեռքիցս բռնեց և գրեթե ուժով տարավ իր հետ: Պարելու ընթացքում նա հետզհետե սեղմվում էր ինձ իր կլորիկ ազդրերով, միաժամանակ նրբորեն գրկելով իմ պարանոցը իր քնքուշ թևերով: Քանի գնում դժվարանում էր դիմանալ նրա կանացի հմայքներին և ես պարը վերջանալուն պես քաղաքավարի շնորհակալություն հայտնեցի ու շտապեցի դեպի իմ սեղանը:

Նա երկրորդ անգամ եկավ ինձ հրավիրելու և այս անգամ ոչ միայն մարմնով, այլ նաև խոսքերով փորձում էր ինձ խելքահան անել: Զինան կարծում էր, թե ես ուսանող եմ և առաջարկում էր գիշերն իր հետ անցկացնել, նույնիսկ առանց որևէ վարձատրության, խոստանալով բազում վայելքներ: Ես երբեք մարմնավաճառների հետ գործ չէի ունեցել, առավել ևս քնել նրանց հետ, սակայն իմ ամբողջ տղամարդկային էությամբ լիովին պատրաստ լինելով, այլևս չէի կարողանում դիմանալ նրա կրքոտ հպումներին և քնքշորեն ասված խոսքերին: Օլեգը ճիշտ էր. այս կանայք իրոք, պրոֆեսիոնալներ են… Վախենալով, որ վերջիվերջո, Զինան ինձ վերջնականապես կգայթակղի, ես որոշեցի աննկատ հեռանալ, բայց նախկան հեռանալս պետք էր հրաժեշտ տայի Օլեգին: Հարմար պահ գտնելով, ես նրան ասացի.

- Օլե՛գ, ես շատ հոգնած եմ և գնում եմ քնելու: Երևի դու կմնաս, չէ՞:

- Այո՛, - ասաց նա, - ես այս գիշեր Տասիայի հետ եմ անցկացնելու: 

- Լա՛վ, - ասացի ես, - իսկ դու չես զզվու՞մ կամ գոնե վախենու՞մ, որ կվարակվես որևէ վեներական հիվանդությամբ, չէ՞ որ գիտես, թե նա ինչ զբաղմունքի տեր է:

- Գիտե՛մ, բայց չեմ վախենում, որովհետև գրպանումս միշտ ներարկիչ եմ պահում և հակաբիոտիկներ: Անմիջապես, սեռական ակտից հետո մի մեծ չափաբաժին ինքս ինձ ներարկում եմ և փա՜ռք Աստծո, մինչև հիմա չեմ հիվանդացել, - բացատրեց նա ժպտալով:

- Մի վերջին հարց էլ, Օլե՛գ, դու ո՞նց իմացար, որ այս ռեստորանում գտնվող բոլոր կանայք մարմնավաճառներ են:

- Շատ պարզ, - ասաց նա, - ես այս հյուրանոցում չեմ բնակվում և դրսից եկա, իսկ հանդերձարանում աղջիկները խմբված աշխույժ սակարկում էին հանդերձապահի հետ ռեստորան մուտք գործելու թույլատվություն ստանալու համար: Ահա և ամբողջ գաղտնիքը, իսկ ես կարող եմ գրազ գալ, որ դու երևի եզրակացրեցիր, որ Լենինգրադի կանայք բոլորը մարմնավաճառներ են, - ասաց նա ժպտալով:

- Օլեգ, արի՛ գրազ գանք, որ Լենինգրադի կանայք բոլորը մարմնավաճառներ չեն, - թեթևացած շունչ քաշելով, առաջարկեցի ես: 

- Կարիք չկա, դու արդեն հաղթեցիր, - ասաց նա, պինդ գրկելով թեթևակի գինովցած, իսկ միգուցե և կրքից ու սիրուց խենթացած գեղեցկուհի Տասիային:

*Гостиница Октябрьская

* Метро Площадь Восстания

Կալիֆորնիա, Գլենդել

7 հուլիսի, 2015թ.