Այդ օրը, սովորականից ավելի շատ
ծանրաբեռնված լինելով, ժամանակ չէի ունեցել ընդմիջման ժամանակ մի բան ուտելու:
Հոգնած ու քաղցած, վերջապես, եկա տուն: Պատրաստվում էի զգեստափոխվել ու ցնցուղ
ընդունել սովորականի պես, երբ հնչեց հեռախոսի զանգը. հարևանս էր՝ պատկառելի տարիքի
մի մարդ, վաստակավոր ուսուցիչ և երկու երիտասարդ տարիքի որդիների հայր: Նա ասաց.
- Հարևան ջան, ի՜նչ լավ է, որ
արդեն աշխատանքից եկել ես: Ես քո օգնության կարիքն ունեմ: Բնակարանիս վերանորոգման
համար ցեմենտ եմ պատվիրել, բայց հակառակի պես որդիներս տանը չեն, որ օգնեն վերև
բարձրացնենք: Ես չեմ կարող` տարիքիս և հատկապես` ճողվածք ունենալու պատճառով,
կօգնե՞ս:
Ես` չնայած շատ հոգնած էի ու
քաղցած, բայց համաձայնվեցի, քանի որ հարևանիս՝ պարոն Գասպարին շատ էի հարգում:
Ասացի.
- Իհարկե՛, կօգնեմ, - և
անմիջապես հագնելով հնամաշ հագուստներ՝ իջա բակ, որտեղ ցեմենտի պարկերով բեռնված
ավտոմեքենան արդեն կանգնած էր:
Ես՝ նախ ավտոմեքենայի թափքից
իջեցրի՝ թվով տասը ցեմենտով լեցուն, ծանր պարկերը և շարեցի պատի տակ՝
հնարավորություն տալով վարորդին մեկնելու: Ցեմենտով լեցուն պարկերը շատ ծանր էին,
նրանցից յուրաքնչյուրը կշռում էր մոտ հիսուն կիլոգրամ: Ես պետք է մեկիկ-մեկիկ ամեն
մի պարկը շալակած բարձրացնեի դեպի չորրորդ հարկ և շարեի պարոն Գասպարենց բնակարանի
մուտքի դռան մոտ: Հեշտ գործ չէր, մանավանդ, ինչպես ասացի, օրվա վերջում հոգնած և
քաղցած էի: Ես յուրաքանչյուր հարկում մի փոքր հանգստանում էի ու հետո շարունակում
ճանապարհս: Այդպես շարունակելով իմ դժվարին աշխատանքը, ես արդեն չորրորդ հարկ էի
բարձրացրել ցեմենտով լեցուն վեց պարկեր, որտեղ հարևանս՝ պարոն Գսպարը ինձ էր
սպասում՝ ծխախոտը ձեռքին, երբ հանկարծ նրանց բնակարանի դուռը բացվեց, և այնտեղից
դուրս եկավ նրա որդիներից մեկը: Երևում էր, որ նա տեղյակ չէր, թե մենք ինչով էինք
զբաղված և զարմացած հանդիմանեց հորն՝ ասելով.
- Ա՛յ հեր, բա ինչի՞ չէիր
ասում, որ ցեմենտն արդեն բերե՞լ ես:
- Ա՛յ տղա, - ասաց հայրը, -
ինչու՞ ես քիթդ խոթում քեզ չվերաբերվող գործերի մեջ: Չես տեսնու՞մ, որ զբաղված
ենք: Տեղ էիր գնում, չէ՞: Գնա՛ ու մեզ մի՛ խանգարիր, - զայրացած հրամայեց նա:
Գասպարի որդին՝ մաքուր, կոկիկ
հագնված՝ ենթարկվելով հոր հրամանին, իջավ ներքև. երևի աղջկա հետ ժամադրված
էր:
Ես ոչինչ չասացի՝
քաղաքավարությանը զոհ գնալով և զայրույթից ատամներս կրճտացնելով իջա բակ՝ մնացած
չորս պարկերը բարձրացնելու:
Վերջապես, ավարտելով՝ վերադարձա
տուն. ցնցուղի տակ մի լավ մաքրվեցի, հագա իմ տնային, թեթև հագուստը և ճաշեցի: Երբ
պառկեցի բազմոցին և կինս մատուցեց սուրճը, ես ամեն ինչ պատմեցի նրան: Նա շատ
վրդովվեց ու ասաց.
- Տեսնու՞մ ես, ի՜նչ «սրտացավ» հայր
է այդ պարոն Գասպարը: Նա հոգ է տանում, որ իր պարապ-սարապ որդին չտանջվի և վայելի
իր երիտասարդ տարիները, իսկ քեզ՝ քաղցած ու հոգնած՝ անխղճորեն ժամանակ անգամ չի
տալիս, որ գոնե ճաշես ու հանգստանաս աշխատանքից հետո…
Կալիֆորնիա, Գլենդեյլ
14 ապրիլի, 2014թ.
